چه ساده درد می كشم

 اسیر قهر و آشتی میون آب و آتشم
چه عاشقانه زیستم چه بی صدا گریستم
چه ساده با تو هستم
چه ساده بی تو نیستم
تو را نفس كشیدم
به گریه با تو ساختم
چه دیر عاشقت شدم ...

صبحانه عشق داريم

لای برگهای ریخته شده ،

کمی بوسه یواشکی و یک لیوان آب باران

برای شام رژیم سکوت گرفته ام... و یک ته استکان اشک حسرت..

تو بگو شاعرانه نيست؟

نه اسمش عشق است،

نه علاقه،

نه حتی عادت.

حماقت محض است دلتنگ کسی باشی که دلش با تو نیست ...

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم، که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

امروز تنها بهانه ی من ...

در هجوم این همه دلتنگی !...

درک حضور مهربانی توست ..!